แม่น้ำเป็นเส้นทางคมนาคมขนส่งที่สำคัญ เป็นสถานที่ท่องเที่ยว ผลิตไฟฟ้าพลังน้ำ คนที่อยู่ริมน้ำอาศัยน้ำในการอุปโภคบริโภค เป็นแหล่งสัตว์น้ำ แร่ธาตุต่าง ๆ เช่น ทองคำ ดีบุก เรือนที่ปลูกริมแม่น้ำหรือน้ำขึ้นถึงมักเป็นเรือนใต้ถุนสูง การปลูกเรือนต้องให้ถูกทิศทางแสงและลม บางคนอยู่ในเรือนแพ วัสดุที่ใช้ในการปลูกเรือน แต่ก่อนใช้ไม้เพราะว่าหาง่าย
ตามปกติการอยู่ริมแม่น้ำจะสะดวกในการคมนาคมสัญจรไปมา แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้นเสมอไป หมู่บ้านที่อยู่ริมแม่น้ำ เช่น หมู่บ้านริมแม่น้ำโขงบางแห่งกลับเป็นที่ไกล คมนาคมเดินทางถึงได้ยากเพราะฝั่งน้ำสูงชันและน้ำไหลเชี่ยวเป็นแก่งไม่สามารถขยายที่ทำกินได้ แต่เดิมคนมาตั้งถิ่นฐานเป็นหมู่บ้านประมงเล็ก ๆ ต่อมาขยายใหญ่ขึ้น และกลายเป็นหมู่บ้านในเขตอุทยานแห่งชาติ
การปลูกข้าวขึ้นน้ำในที่ราบลุ่มแม่น้ำหมดไปเมื่อมีการชลประทาน ที่ราบลุ่มแม่น้ำมักจะอุดมสมบูรณ์เนื่องจากแม่น้ำนำสิ่งแขวนลอย (alluviam)ที่เป็นปุ๋ยสำหรับพืช
เมื่อมีชุมชนเกิดขึ้น การใช้น้ำตามธรรมชาติในการเพาะปลูกย่อมไม่เพียงพอ จำเป็นต้องใช้เทคโนโลยีในการควบคุมน้ำ และต้องมีข้อกำหนดเพื่อให้คนในชุมชนได้ใช้ทั่วถึง วิถีชีวิตของคนในชุมชนนั้น ๆ ก็จะอยู่ในกรอบการปกครองและกรอบของกฏหมาย
คนที่อาศัยริมน้ำยังใช้น้ำเป็นที่ทิ้งของโสโครก เพื่อให้น้ำเป็นระบบกำจัดขยะโดยธรรมชาติ และมักจะมีพิธีขอสมาลาโทษแม่คงคา ปัจจุบันเมื่อมีจำนวนคนและของเสีย มากขึ้น แม้ว่าจะมีพิธีอะไรก็ช่วยไม่ได้ ต้องมีระบบขจัดน้ำเสียและไม่ทิ้งขยะลงแม่น้ำลำคลอง ทั้งขยะจากบ้านเรือนที่อยู่อาศัยและโรงงานอุตสาหกรรม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น